Stary Testament, Biblia
Hebrajska, Pisma Hebrajsko-Aramejskie – starsza część Biblii, przyjęta przez chrześcijaństwo z judaizmu. Judaistyczna wersja obejmuje 39 ksiąg , katolicka zawiera 46, a prawosławna w sumie 50-53 (księgi hebrajskie i greckie z Septuaginty oraz niekiedy apokryfy).
Stary Testament razem z Nowym
Testamentem tworzą chrześcijańskie Pismo Święte.
Historia
Starego Testamentu
Stary Testament powstawał w ciągu wielu wieków,
najstarszym tekstem w nim zawartym jest Pieśń Debory z Księgi Sędziów, spisana w XII w. p.n.e. Cały kanon Starego Testamentu został ustalony pod koniec I w. n.e. Znanych jest kilka teorii co do wyboru ksiąg kanonicznych – uważa się
np., że do kanonu weszły tylko te teksty, w których powstaniu dopatrywano się
interwencji Boga. Długotrwały proces formowania kanonu ST rozpoczął się w 622 p.n.e., kiedy król Jozjasz wprowadził reformę religijną.
Stary Testament był już w starożytności tłumaczony na grekę. Najstarsze tłumaczenie to Septuaginta, zostało ono zapoczątkowane w Aleksandrii w połowie III w. p.n.e. i miało być stworzone dla istniejącej tam gminy żydowskiej. Według legendy przekładu dokonano na polecenie faraona Ptolemeusza II Filadelfosa, który chciał zapoznać się z prawem żydowskim. Na rozkaz kapłana Eleazara 70 mędrców żydowskich przetłumaczyło księgi w ciągu 70 dni. W
rzeczywistości przekład kolejnych ksiąg trwał ponad 100 lat.
Kanon żydowski
Istnieje wiele opinii na temat momentu ostatecznego
ukształtowania się kanonu hebrajskiego. Przyjmuje się, że nastąpiło to pomiędzy
II w. p.n.e., a II w. n.e. Po ustaleniu kanonu hebrajskiego działalność rozpoczęli Masoreci, którzy bardzo dokładnie kopiowali księgi – dzięki temu dysponujemy
dzisiaj hebrajskimi tekstami, które są identyczne z tymi, których używano w
czasach Chrystusa.
