Nowy Testament

Nowy Testament (gr. Καινή Διαθήκη, Kainē Diathēkē) - druga, po Starym Testamencie, część Biblii chrześcijańskiej, powstała na przestrzeni 51-96 r. n.e.; stanowi zbiór 27 ksiąg, przedstawiających wydarzenia z życia Jezusa i wczesnego Kościoła oraz pouczenia skierowane do wspólnot chrześcijańskich, tradycyjnie datowanych na drugą połowę I wieku; niektórzy bibliści datują część ksiąg również na pierwszą połowę II wieku; główne źródło chrześcijańskiej doktryny i etyki. Niektóre wyznania (np. Świadkowie Jehowy) używają jako nazwy Nowego Testamentu określenia Chrześcijańskie Pisma Greckie.

Zawartość

Nowy Testament składa się z:

• czterech Ewangelii zawierających narracje o życiu, nauczaniu i czynach Jezusa Chrystusa,
• Dziejów Apostolskich opisujących powstanie i rozwój wczesnego chrześcijaństwa oraz działalność apostołów, przede wszystkim Piotra i Pawła,
• czternastu listów przypisywanych tradycyjnie apostołowi Pawłowi, zaadresowanych do pierwszych wspólnot chrześcijan (UWAGA: obecnie Listu do Hebrajczyków nie traktuje się jako pisma autorstwa św. Pawła),
• siedmiu tzw. listów powszechnych oraz
• jednej księgi prorockiej, zwanej Apokalipsą lub Objawieniem św. Jana.

Powyższa kolejność wynika z tradycji, a nie z chronologii powstania - przyjmuje się, że najwcześniejsze są niektóre z Listów św. Pawła, a Ewangelie powstały później.